Blanke mannen en blanken in het algemeen geven steeds minder de toon aan. Daar schrikken veel mensen van. Ze verzetten zich tegen de “woke waanzin”. Ze voelen zich existentieel bedreigd als mensen met een ander uiterlijk dan zij, hen niet meer als de norm accepteren. Toch is dat de hele twintigste eeuw zowat het geval geweest. Kijk maar naar vrouwen met kroeshaar die dat haar laten stretchen omdat sluik haar de norm is. Kijk maar naar de helden van het witte doek en het toneel: dat waren blanke goden en godinnen. Nu zien we ineens een bruine zeemeermin. De krant laat weten dat er voortaan wit geschreven zal worden en niet langer blank. En transgenders wensen niet met meneer of mevrouw te worden aangesproken. Om dit te begrijpen en om de uitwassen van de hoofdstroom te begrijpen moet je uitzoomen. Dat doen Han en John. Han stelt vast dat de blanken slechts 12% van de wereldbevolking uitmaken maar dankzij hun superieure wapens en technologie zichzelf wel konden uitroepen tot de mondiale norm. En die tijden zijn begrijpelijkerwijs voorbij. Han en John kunnen daar wel tien afleveringen over doorgaan maar ze persen de kern van de zaak, die hoofdstroom, die grote verandering toch in een half uurtje.